“Papa, alles goed met je?”, vraag ik in het Thais. Ik bel hem op, niet op onze afgesproken zondagnamiddag tijdstip, maar meteen na het vernemen van het nieuws van de staatsgreep. “Het is hier niet gevaarlijk, ”stelt hij me gerust. “Er is wel een grote aanwezigheid van het leger, maar niets aan de hand. Ik ben gisteren nog tien flesjes water gaan brengen naar de soldaten. Ze staan uren in de hitte, met hun tanks geparkeerd aan de tempel vlakbij.”
Er is een avondklok ingesteld. Er mag niemand buiten tussen 22 uur en 5 uur ’s morgens. “Je blijft toch binnen?” , vraag ik uit ongerustheid. Mijn vader heeft al tien staatsgrepen in Thailand meegemaakt en nam zelf actief deel aan een kleine burger revolutie in 1992. Hoewel hij al 75 jaar is, gaat hij soms nog mee protesteren, maar de laatste tijd volgt hij het conflict vanachter zijn TV-scherm. Hij gelooft niet meer in de Thaise politici. De enige continuïteit die Thailand in de geschiedenis heeft gehad is de vorst. “Beide partijen zijn corrupt. De verliezers zijn de arbeiders. Weet je dat je zus door de avondklok niets meer kan verkopen op de vroegmarkt? En de taxichauffeurs…ze hebben het al zo moeilijk en gaan nu nog minder verdienen. Geen ritten, geen geld.”
“Ik ben blij dat de soldaten er zijn.” Ik hoor hoop in zijn stem. “Ik ga morgen nog tien flesjes water kopen.”